Anja Lucius verloor op 16 april 2019 haar man Wim (70). Na een ziekbed van 5 jaar, nam ze op 20 april afscheid van Wim op Buitenplaats Zevenhutten. Anja heeft het bijzondere verhaal van Wim en haar ervaring met de Buitenplaats opgeschreven.
“Het lot heeft ons bij Buitenplaats Zevenhutten gebracht. Na het overlijden van Wim waren we op zoek naar een locatie voor de crematie. Met de Pasen in aantocht, was in de buurt van onze woonplaats Schaijk een crematie op korte termijn niet mogelijk. Gelukkig hadden ze op 20 april in Cuijk wel plek voor ons. Hier voelden we – hoe beladen zo’n dag ook is – ons meteen thuis.
Natuurlijk waren we emotioneel en gespannen, maar de sfeer was heel ontspannen. Er was alle ruimte voor onze wensen, hoe last minute we daar soms ook mee kwamen. Wim was een echt familiemens; het was fijn dat we hem niet alleen hoefden te laten, maar dat we in de familiekamer nog steeds als gezin samen konden zijn. Samen hebben we Wim begeleid naar de ruimte van het afscheid. En ook daarna ben ik tot het laatst bij hem gebleven. Vooraf had ik daar geen behoefte aan, maar op het moment zelf voelde het niet goed om Wim alleen te laten.
Het is fijn dat je dan last minute kunt beslissen om toch mee te gaan. Niemand kijkt daar vreemd van op. Dat wil ik andere nabestaanden ook zeker meegeven; volg je gevoel. Weet dat er geen foute keuzes zijn. Zo hebben we er als gezin bijvoorbeeld voor gekozen om Wim thuis op te baren. Zowel vanuit de uitvaartondernemer, als vanuit Buitenplaats Zevenhutten, zijn we hier goed in begeleid.
Een week na de uitvaart van Wim zijn we met de hondjes al bij Buitenplaats Zevenhutten gaan wandelen. Het is zo’n fijne plek om terug te komen. Wim had het hier prachtig gevonden. Hij was een echt buitenmens.
Over zijn wensen hebben we het nooit uitvoerig gehad. Hij was daar nuchter in; vertrouwde ons daarin. Ondanks dat hij vijf jaar ziek is geweest en het verschillende keren heel slecht ging, genoot hij nog zo van het leven. Hij wilde ons helemaal niet missen. En ondanks dat we er weinig over hebben gesproken, weet ik dat het zo goed was. Als je veertig jaar samen bent, ken je elkaar wel.
Honden hebben altijd een belangrijke rol in ons leven gespeeld. Wim was een echte hondenman. Die liefde heeft hij aan mij doorgegeven. Toen wij een half jaar voor zijn overlijden, na meer dan drie jaar wachten, te horen kregen dat er een Chow Chow pup voor ons was op Texel, was dat voor hem echt een geruststelling. Natuurlijk heb ik de kinderen en onze kleindochter – die helaas net na zijn overlijden is geboren – maar dankzij onze hond weet hij dat ik nooit alleen ben.
Wim had zich er ontzettend op verheugd dat hij de puppy mee kon gaan halen, maar dat liet zijn gezondheid niet meer toe. Met behulp van de wensambulance konden we op 15 maart 2019 nog wel naar Texel met het hele gezin. Daarbij mocht een bezoek aan de familie van onze Moos natuurlijk niet ontbreken. Als voormalig vrachtwagenchauffeur genoot hij van de lange rit waarbij we heel Nederland doorkruisten. De hele reis regende het totdat we op Texel aankwamen; daar begon de zon te schijnen. Dat was zo bijzonder. Hij kon zelfs in een zandscooter nog over het strand rijden. En in het strandpaviljoen genoot hij van het uitzicht, maar misschien nog wel meer van de aanwezigheid van onze kinderen Angela, Marcel, Annelies en haar vriend Jean Paul. De medewerkers van de Wensambulance hebben hier echt een dag met een diamantenrandje van gemaakt.”
*De foto is helaas van mindere kwaliteit, maar we wilden hem er toch graag bijvoegen.
